Μόνιμος μαγνήτης

Από το 19^ουαιώνα, η θεωρία του μαγνητισμού έχει αναπτυχθεί γρήγορα και νέα μαγνητικά υλικά ανακαλύπτονται συνεχώς. Ο μόνιμος μαγνήτης έχει εφαρμοστεί ευρέως σε διάφορες περιοχές ως σημαντικό λειτουργικό υλικό. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας, βιομηχανικός αυτοματισμός, βιομηχανία πληροφοριών χωρίς μαγνητικό υλικό. Το μόνιμο μαγνητικό υλικό, το μαλακό μαγνητικό υλικό και το υλικό μαγνητικής εγγραφής χαιρετίζονται ως τρία κύρια μαγνητικά υλικά και στη συνέχεια αποτελούν την τεράστια οικογένεια μαγνητικού υλικού με μαγνητικό ψυκτικό υλικό, μαγνητοσυσταλτικό υλικό, μαγνητικό απορροφητικό υλικό και πρόσφατα αναπτυγμένο spin-ηλεκτρονικό υλικό. Το μόνιμο μαγνητικό υλικό, γνωστό και ως σκληρό μαγνητικό υλικό, είναι το παλαιότερο μαγνητικό υλικό που εφαρμόστηκε στην ανθρώπινη ιστορία. Σε αντίθεση με άλλους κλάδους, ο μαγνητισμός πέρασε τη διαδικασία από την τεχνολογία στην επιστήμη. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν το lodestone για να φτιάξουν πυξίδα ήδη από το 300 π.Χ. Ωστόσο, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει τον μαγνητισμό της ύλης, η ανθρώπινη γνώση στον μαγνητισμό ανέβηκε στο θεωρητικό στάδιο μέχρι το 19^ουαιώνα και ο μαγνητισμός άρχισε να αναπτύσσεται γρήγορα.

1820: Ο Δανός φυσικός Hans Christian Ørsted βρήκε τη μαγνητική επίδραση του ρεύματος και έδειξε για πρώτη φορά τη σχέση μεταξύ ηλεκτρισμού και μαγνητισμού.

1820: Ο Γάλλος φυσικός André-Marie Ampère έδειξε ότι ο ηλεκτρισμένος επαγωγέας μπορεί να δημιουργήσει μαγνητικό πεδίο και τη δύναμη αλληλεπίδρασης μεταξύ ηλεκτρισμένων πηνίων.

1824: Ο Βρετανός μηχανικός William Sturgeon εφηύρε τον ηλεκτρομαγνήτη.

1831: Ο Βρετανός επιστήμονας Michael Faraday ανακάλυψε την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή και στη συνέχεια αποκάλυψε την εγγενή σχέση μεταξύ ηλεκτρισμού και μαγνητισμού που έθεσε τα θεωρητικά θεμέλια για την εφαρμογή της ηλεκτρομαγνητικής τεχνολογίας.

Δεκαετία 1860: Ο Σκωτσέζος επιστήμονας James Clerk Maxwell καθιέρωσε την ενοποιημένη θεωρία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου και τις εξισώσεις του Maxwell. Από τότε, η ανθρώπινη κατανόηση για το μαγνητικό φαινόμενο άρχισε πραγματικά.

Η ανάπτυξη της θεωρίας του μαγνητισμού επιτάχυνε επίσης τις έρευνες για τις μαγνητικές ιδιότητες των υλών.

1845: Ο Michael Faraday διαιρεί τον Μαγνητισμό στην Ύλη σε διαμαγνητισμό, παραμαγνητισμό και σιδηρομαγνητισμό ανάλογα με τη διαφορά της μαγνητικής επιδεκτικότητας.

1898: Ο Γάλλος φυσικός Πιερ Κιουρί μελέτησε τη σχέση μεταξύ διαμαγνητισμού, παραμαγνητισμού και θερμοκρασίας και στη συνέχεια επεξεργάστηκε τον περίφημο νόμο του Κιουρί.

1905: Ο Γάλλος φυσικός Paul Langevin χρησιμοποίησε την κλασική θεωρία της στατιστικής μηχανικής για να εξηγήσει την εξάρτηση από τη θερμοκρασία του παραμαγνητισμού τύπου Ι. Στη συνέχεια, ένας άλλος Γάλλος φυσικός Léon Brillouin εξέτασε την ασυνέχεια της μαγνητικής ενέργειας και πρότεινε τη θεωρία του ημικλασικού παραμαγνητισμού που βασίζεται στη θεωρία Langevin.

1907: Ο Γάλλος φυσικός Pierre-Ernest Weiss παρήγαγε τη θεωρία του μοριακού πεδίου και την έννοια του μαγνητικού πεδίου εμπνευσμένη από τη θεωρία Langevin και Brillouin. Η θεωρία του μοριακού πεδίου και ο μαγνητικός τομέας θεωρείται ως το θεμέλιο της σύγχρονης σιδηρομαγνητικής θεωρίας, δημιουργώντας έτσι δύο μεγάλα ερευνητικά πεδία, τη θεωρία αυθόρμητης μαγνήτισης και τη θεωρία τεχνικής μαγνήτισης.

1928: Ο Γερμανός φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ καθιέρωσε το μοντέλο δράσης ανταλλαγής και απεικόνισε την ουσία και την προέλευση του μοριακού πεδίου.

1936: Ο Σοβιετικός φυσικός Λεβ Νταβίντοβιτς Λαντάου ολοκλήρωσε σπουδαία δουλειάΧονδροειδής Θεωρητικής Φυσικήςπου συνόψιζε ολοκληρωμένα και συστηματικά τη σύγχρονη ηλεκτρομαγνητική και σιδηρομαγνητική θεωρία. Στη συνέχεια, ο Γάλλος φυσικός Louis Néel πρότεινε την έννοια και τη θεωρία του αντι-σιδηρομαγνητισμού και του σιδηρομαγνητισμού.

Εν τω μεταξύ, η σιδηρομαγνητική θεωρία παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στην έρευνα και ανάπτυξη του μόνιμου μαγνήτη.

1917: Ο Ιάπωνας εφευρέτης Kotaro Honda ανακάλυψε τον χάλυβα KS.

1931: Ο Ιάπωνας μεταλλουργός Tokushichi Mishima ανακάλυψε τον χάλυβα MK. Ο χάλυβας MK μπορεί να θεωρηθεί ως ο πρωτοπόρος των μαγνητών AlNiCo. Οι μαγνήτες AlNiCo είναι επίσης γνωστοί ως από την πρώτη γενιά μόνιμων μαγνητών.

1933: Ο Yogoro Kato και ο Takeshi Takei εφευρίσκουν από κοινού τους μαγνήτες φερρίτη. Οι μαγνήτες φερρίτη είναι η δεύτερη γενιά μόνιμων μαγνητών και εξακολουθούν να καταλαμβάνουν μεγάλο μερίδιο μόνιμου μαγνήτη στις μέρες μας.

1967: Ο Karl J. Strnat ανακάλυψε με τους συναδέλφους του κράμα σπάνιων γαιών τύπου 1:5. Οι μαγνητικές ιδιότητες των πυροσυσσωματωμένων μαγνητών κοβαλτίου σπανίων γαιών τύπου 1:5 είναι πολύ περισσότερες από τους μαγνήτες AlNiCo. Σε αυτό το σημείο, βγήκε η πρώτη γενιά μόνιμων μαγνητών σπάνιων γαιών.

1977: Ο Teruhiko Ojima από την TDK Corporation έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία στην ανάπτυξη του πυροσυσσωματωμένου κοβαλτίου Samarium τύπου 2:17, το οποίο ανακοίνωσε τη γέννηση της δεύτερης γενιάς μόνιμων μαγνητών σπάνιων γαιών.

1983: Ο Ιάπωνας επιστήμονας Masato Sagwa και ο Αμερικανός επιστήμονας John Croat ανακάλυψαν πυροσυσσωματωμένους μαγνήτες νεοδυμίου και σκόνη τήγματος νεοδυμίου, αντίστοιχα. Ως η τρίτη γενιά μόνιμων μαγνητών σπάνιων γαιών, η εμφάνιση του μαγνήτη νεοδυμίου διευκόλυνε σημαντικά την ανάπτυξη των σχετικών περιοχών.